Daar zit ik dan, op mijn eerste werkdag zonder baan. Een maand geleden besloot ik mijn dienstverband bij sc Heerenveen op te zeggen en mijn baan als sportpsycholoog voor de jeugdopleiding te beëindigen. Dat vond ik een goed idee, want ik merkte dat ik niet meer elke dag vol motivatie op mijn werk verscheen. Het één op één werken met spelers en coaches vond ik nog steeds te gek, er waren andere zaken waardoor ik besloot de veiligheid van mijn dienstverband overboord te gooien.

Al een tijdje zei het stemmetje in mijn hoofd: “Jij zegt tegen je sporters ook dat ze hun hart moeten volgen. Dat ze moeten doen wat ze écht belangrijk vinden en dat ze daar de volle verantwoordelijkheid voor moeten nemen. Waarom blijf je zitten, waarom kies je niet voor jezelf?” Het antwoord daarop wist ik maar al te goed. Omdat ik het moeilijk vind om te veranderen. Omdat ik het rete spannend vind om de veiligheid van een vast inkomen los te laten. Omdat ik houd van collega’s om me heen. En omdat ik niet ben geboren als een rasondernemer. En toch is dat wat ik al een lange tijd in mijn hoofd heb. Werken met high performers vanuit mijn eigen praktijk. Werken met mensen die gemotiveerd zijn het beste uit zichzelf te halen en daarbij een mentaal steuntje in de rug kunnen gebruiken. Mensen die open staan om te leren en te groeien. Mensen die inzien dat ze hulp kunnen gebruiken en om hulp vragen. Mensen die gemotiveerd zijn om ergens vol voor te gaan, motiveren mij ook om er vol voor te gaan.

En dus besloot ik, heel stoer, om mijn dienstverband op te zeggen. Met knikkende knieën stapte ik uit mijn comfortzone, een nieuwe toekomst tegemoet. Een toekomst vol onzekerheden.. Ik weet dat ik het kan, ik heb het naar mezelf toe al talloze keren bewezen, en toch voelt het spannend en voel ik me kwetsbaar. In mijn hoofd praat ik mezelf moed in, ik weet dat dit er allemaal bij hoort. “Omarm het discomfort en geniet van de vrijheid die de toekomst ook met zich mee gaat brengen. Het gaat vast niet allemaal in één keer goed, maar gun jezelf de tijd en ga er voor. Game over? New game!”

Daar zit ik dan, met mijn laptop op schoot. Trots op de stap die ik heb gezet. Trots op mijn nieuwe website, waar bloed, zweet en tranen in zitten. Kijkend naar buiten bedenk ik me dat ik ook mijn laptop dicht kan klappen en lekker van de zon kan gaan genieten. Op mijn eerste werkdag zonder baan. Dat stemmetje in mijn hoofd weer: “Nee Nieske, jij wilde dit. Zorg er voor dat het slaagt. Niet bedenken dat het een goed idee is om je eerste blog te schrijven, doen!”